"Straszne rzeczy"

Ludzie starsi to wiedza, doświadczenie, żywa historia, ale równie często beret z malutką antenką i cała masa goryczy na młodych.

Chęć na "coś słodkiego z papierka" zaprowadził mnie i Super Dziewczynę do Biedronki, gdzie postanowiliśmy zakupić niezbędny ekwipunek. Poświęciliśmy chwilkę na buszowanie w regałach, wybór padł na jakieś "mlekajki" (wiem, że tak to się nie nazywało) i kakaowo-waniliową chałwę. Dochodzimy do kas i z przykrością stwierdzamy, że kolejka ciągnie się na pół sklepu. Dzwonek wzywający dodatkową kasjerkę daje nam znak do natarcia na kasę numer 2. Widzę, że nie tylko my jesteśmy chętnie do szaleńczego zrywu. Idzie kasjerka, my za nią. Na pierwszym miejscu pani z pampersami w koszyku. Za nami dziki tłum. Formuje się druga kolejka. Stajemy. Słyszę nagle powtarzane głośno i z wyrzutem "Straszne rzeczy, straszne rzeczy". Coś jakby jakiś szaman odczyniał choroby. Odwracam się. Widzę babcię z wózkiem pełnym zakupów i w mało gustownym bereciku, która jakimś cudem przestała mówić gdy na nią spojrzałem (co tam, wznowiła swoje czary, gdy odwróciłem się do kasy). Powiem jedno, naprawdę nie mam nic do starszych ludzi i rozumiem ustępowanie miejsca w autobusie, kościele... ale w kolejce. Bez jaj! Tym bardziej, że mieliśmy tylko dwie rzeczy. "Babcia" widocznie straciła zbyt wiele czasu przez nasze zakupy. Trudno! Może to niegrzeczne, ale wcale nie czuję się winny.

Przypomniała mi się przy okazji jeszcze jedna historia. Jadę kiedyś autobusem i ustępuję starszej pani miejsca, a ona: "Nieeee tutaj to ja nie będę siedzieć". Dziwne, pomyślałem, usiadłem i koniec. Nie to nie. A później słyszę jak ta sama pani stojąca obok mnie mówi, że młodzież dzisiaj to jest taka i taka. Kurcze, czy ja pomyślałem, że mówię "Proszę sobie usiąć", a naprawdę powiedziałem "Spadaj stara babo!"?

Ciekawe czy ja też kiedyś taki będę.